بچه که بودیم،..

بچه که بودیم،..

ثانیه به ثانیه لحظه ها را زندگی می کردیم

لذت هایمان را با تغییر فصل ها منطبق می کردیم

تنها غصه‌مان صبح شنبه و مشق‌های تلنبار شده بود

بزرگتر که شدیم، لحظه‌ها و ثانیه‌ها و ساعت‌ها بی‌ارزش شدند

زندگی کردن یادمان رفت

آغوش مادر یادمان رفت

یادمان رفت روزی میرسد

که دستهایمان بهانه ی دستهای پینه بسته مردی را می‌گیرند

که جوانیش را سختی ها دزدیدند

یادمان رفت خیس شدن زیر باران همان لذت بچگی را دارد

یادمان رفت هیچ چیز و هیچ کس

روزهای رفته را برایمان هدیه نمی آورد...